دین ناباوری یک اصطلاح کلی است که برای توصیف افرادی استفاده می‌شود که به هیچ دینی تعلق ندارند. این افراد ممکن است به خدا اعتقاد داشته باشند یا نداشته باشند ، اما به هیچ یک از باورها و آداب و رسوم مذهبی خاص پایبند نیستند.
انواع بی‌دینی:

دین ناباوریمی‌تواند به اشکال مختلف بیان شود، از جمله:

خداناباوری یا آتئیسم : خداناباوری به معنای عدم اعتقاد به خدا یا خدایان است.ریشه کلمه آتئیسم به زبان یونانی باستان بازمی‌گردد. در این زبان، کلمه ἄθεος (آتئوس) به معنی «بدون خدا(یان)» برای خوارشماری کسانی که پرستش خدایان مورد قبول جامعه را رد می‌کردند استفاده می‌شد.

ندانم‌گرایی یا اَگنوستیسیزم : ندانم‌گرایی به معنای عدم اعتقاد به وجود یا عدم وجود خدا یا خدایان است. این دیدگاهی فلسفی  دانستن درستی یا نادرستیِ برخی ادعاها و به‌طور ویژه، ادعاهای مربوط به امور فراطبیعی، مانند الهیات، زندگی پس از مرگ، وجود خدا و موجودات روحانی یا حتی حقیقت نهایی را نامعلوم یا به شکل «ندانم‌گویی»، از اساس ناممکن می‌داند.
بسیاری از فیلسوفان و اندیشمندان، در مورد ندانم گرایی نوشته‌اند که از میان آنان می‌توان از توماس هنری هاکسلی، رابرت اینگرسول، برتراند راسل، ابوالعلاء معری و به خصوص خیام نام برد.

 انسان‌گرایی سکولار یا اومانیسم سکولار :انسان‌گرایی سکولار یک فلسفه زندگی است که بر ارزش‌های انسانی مانند آزادی، عدالت و برابری تأکید دارد. این فلسفه‌ بر پایهٔ خرَد، منش نیک و دادگری است؛ و به‌ویژه، هر گونه پایهٔ فراطبیعی و دینی برای منش را رد می‌کند.